Όταν ο έλληνας ξεχνά..

Τελευταία βρέθηκα σε μια παρέα. Μέσος όρος ηλικίας 45-50. Νωπά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, ο καθένας με παιδιά 15 έως και 25 χρονών, φυσικό ήταν η συζήτηση να τσουλήσει και να απλωθεί στα προβλήματα της νεολαίας.

Περισσότερο άκουγα παρά μίλαγα. Ώσπου έπεσε στην κουβέντα η περίφημη φράση «αχ! Η δική μας η εποχή ήταν πιο κατασταλαγμένη, είχαμε πιο ξεκάθαρες ιδέες, ξέραμε να αγωνιζόμαστε, τα σημερινά παιδιά έχουν χαλάσει, δεν ξέρουν τι θέλουν!!»

Επειδή όποτε ακούω αυτά τα λόγια η άλλα παρόμοια σε κάθε εποχή και από κάθε γενιά αμέσως θεωρώ ότι αυτός που τα λέει έχει ήδη «γεράσει»(και δεν εννοώ την ηλικία) σταμάτησα να μιλώ απογοητευμένη και άρχισα να τους μελετώ έναν-έναν.

Ο πρώτος μέσα στο Πολυτεχνείο το 73 φρόντισε να επενδύσει αυτόν του τον αγώνα στον συνδικαλισμό. Φτωχό παιδί σπουδαγμένο με τον ιδρώτα τον γονιών του και έξυπνο κατέληξε να μην δουλεύει από τα 30,να έχει ξεχάσει και αυτά που έμαθε και να περιφέρεται μιλώντας ξύλινα .

Η δεύτερη με μια πολύ καλή δουλεία στον ιδιωτικό τομέα για την εποχή τα παράτησε και με πολίτικο μέσο μπήκε συμβασιούχα στο δημόσιο. Οι «άλλοι» που ήρθαν δεν την μονιμοποίησαν και έκτοτε περιφέρει τον θυμό της και την ανεργία της.

Ο τρίτος της παρέας ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση και από ένα γλυκό ονειροπόλο πλάσμα μεταμορφώθηκε σε έναν μοναχικό επαρμένο τύπο που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς προσωπική ζωή και με μοναδική χαρά τα λεφτά του, το σκάφος του και το εξοχικό του (που δεν τα χαίρεται!)

Η τέταρτη τραπεζικός πανέξυπνη και ενεργητική βγήκε στην σύνταξη στα 35 και από τότε περιφέρεται σε ένα σπίτι ξυνόμενη, ανικανοποίητη και ώρες-ώρες υστερική.

Δεν διεκδικώ τα τέλεια. Δουλεύω από τα 18, συμβιβάστηκα με πολλά, έσκυψα το κεφάλι σε άλλα τόσα, χρεώθηκα σαν ηλίθια για καταναλωτισμό, με κορόιδεψαν, κορόιδεψα, πρόδωσα, ξέχασα. Ένα πράγμα μόνο δεν διαπραγματεύτηκα, να αφήσω το μυαλό μου να γεράσει. Γιατί αν πάψεις να νιώθεις τα παιδιά γερνάς, σαπίζεις. Αν δεν είσαι ικανός να αισθάνεσαι την αγωνιά τους, τον πανικό τους για τα χάλια που εσύ τους κληρονομείς, τα καρδιοχτύπια τους, την αηδία τους για την δική σου μίζερη ζωή που δεν θέλουν να ζήσουν τότε είσαι για τον τάφο. Αν δεν μπορείς να μεταφράσεις τις κινήσεις τους και τα λόγια τους τότε έχεις χάσει τα καλυτέρα.

Εγώ είμαι περήφανη για τα σημερινά παιδιά. Αυτά τα λαμπερά μάτια, τα υψωμένα χέρια, τα κόκκινα μάγουλα. Τα παιδιά αυτά που χθες μύριζαν παιδικό ταλκ, που τα μεγάλωσαν οι γιαγιάδες τους και όχι εμείς, που τα στείλαμε σε ιδιωτικά, που τα χώσαμε σε φροντιστήρια για να γίνουν επιστήμονες που τα απορρίψαμε αν δεν μπορούσαν να γίνουν, που τα πιέσαμε να μάθουν τρεις γλώσσες, που δεν τα αφήσαμε να παίξουν στους δρόμους (ποιους δρόμους;) που τα κρύψαμε πίσω από laptop που τα ξεπατώσαμε.

Κι όμως αυτά τα παιδιά αντέδρασαν! Μας πέταξαν στα μούτρα την βολεμένη ζωή μας· μας πέταξαν πέτρες στα πανάκριβα τζάμια μας, ανέβηκαν στην Ακρόπολη και μας έγραψαν να αντισταθούμε, μας ρεζίλεψαν γιατί αυτά στους δρόμους τρώγανε τα χημικά και εμείς τα κοιτάζαμε από τους καναπέδες, μας γιουχάρισαν. ΕΥΤΥΧΩΣ. Ευτυχώς για αυτά. Δυστυχώς για εμάς που αφήσαμε τις ψυχές μας να γεράσουν από τα 45,δυστυχως που δεν τους είπαμε τουλάχιστον ένα «μπράβο» αλλά τα αφήσαμε βορά στους μικρόψυχους.

Γεράσαμε αγαπητοί…….

H γνωστή αναγνώστρια.