H απομυθοποίηση ενός γονιού..

Όταν είμαστε παιδιά έχουμε τους γονείς μας σαν θεούς στο μυαλό μας (πλην κάποιων εξαιρέσεων φυσικά). Με τον καιρό τους απομυθοποιούμε. Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων όταν αρχίζουμε να κατανοούμε και να παρατηρούμε τα μειονεκτήματά τους.

Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα μειονεκτήματα αρχίζουν και γίνονται η κατάρα του παιδιού; Τι γίνεται όταν η ζωή, η εξέλιξη και η δημιουργία του χαρακτήρα του επηρεάζονται στον μέγιστο βαθμό από αυτά τα μειονεκτήματα; Τί γίνεται όταν ένα παιδί το καταστρέφει ένας τέλεια ατελής γονιός ΠΡΙΝ κάνει τις επιλογές του και πριν «μεγαλώσει».

Τότε είναι που ο «γονιός» στο μυαλό του παιδιού «πεθαίνει». Στο μυαλό του λοιπόν ακολουθούν τα 5 στάδια της θλίψης:

1^ο Στάδιο: Άρνηση

Το παιδί αρνείται να πιστέψει πως ο δικός του γονιός δεν είναι αυτός που νόμιζε στα νηπιακά, πανέμορφα χρόνια του. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να δικαιολογήσει τα πρώτα ψεγάδια που βρίσκει.

2^ο Στάδιο: Οργή

Το παιδί εξοργίζεται. Είναι ο καιρός που το παιδί δεν θέλει να βλέπει τους γονείς του. Είναι τα χρόνια που το παιδί κλείνεται στον εαυτό του και θεωρεί τους γονείς του κάτι «ξένο».

3^ο Στάδιο: Διαπραγμάτευση

Το παιδί προσπαθεί να πάρει όσα περισσότερα μπορεί. Το μωρό που κρύβεται μέσα του κάνει τις τελευταίες προσπάθειες ώστε να τα ξαναβρεί με το τρυφερό παρελθόν του που πλέον φαντάζει τόσο μακρινό.

4^ο Στάδιο: Κατάθλιψη

Το παιδί κυριεύεται από συναισθήματα όπως θλίψη, απογοήτευση, πίκρα και μοναξιά. Πάνω απ’όλα όμως έχει πάρα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση γιατί θεωρεί με το νεανικό μυαλό του πως αυτή η αποτυχία επανασύνδεσης είναι δικό του σφάλμα.

5^ο Στάδιο: Αποδοχή

Το παιδί αποδέχεται την κατάσταση. Αποδέχεται ότι αυτή η τέλεια εικόνα που είχε κάποτε για τον γονιό του δεν πρόκειται να την βρει ποτέ ξανά.

Αυτά είναι τα 5 στάδια θλίψης σε έναν φυσικό θάνατο. Εδώ όμως μιλάμε για έναν μεταφορικό θάνατο. Γι’αυτό και σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει άλλο ένα στάδιο.

6^ο Στάδιο δώρο για τους τυχερούς: ΜΙΣΟΣ

Το υποκείμενο αρχίζει σιγά σιγά και δημιουργεί ένα μίσος για οτιδήποτε δεν μπορεί να ελέγξει. Αρχίζει και μισεί όποιον δεν του δίνει ότι θα έπρεπε να του δώσει. Η διαπραγμάτευση για αυτόν πλέον, σε θέματα που τον πονούν, είναι μία άγνωστη λέξη. Τα θέλει όλα και τα θέλει ακριβώς όπως τα έχει στο μυαλό του. Επειδή λοιπόν αυτό δεν γίνεται το μίσος γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Έχουμε λοιπόν έναν φαύλο κύκλο που με τα χρόνια απλά δίνει τροφή σε αυτό το συναίσθημα.

Το τέλος αυτού του κύκλου; Προσωπική άποψη ότι δεν υπάρχει. Ίσως με τα χρόνια υπάρχει σωστότερη διαχείριση αυτής της αποστροφής που με την σειρά της κάνει λίγο χώρο για μερικά πιο αισιόδοξα συναισθήματα. Το κείμενο αυτό μπορεί να φαντάζει λίγο ξέμπαρκο σχετικά με την επικαιρότητα…ή μήπως όχι; Μήπως όλοι (γονείς και παιδιά) βρίσκουμε κάτι γνώριμο σε αυτά τα στάδια; Μήπως τελικά όλα είναι πολύ πιο απλά απ’ότι νομίζουμε;