Ρομαντικές αναπολήσεις του παρελθόντος και πεταλουδίτσες..

«100-200 κωλόπαιδα διαλύουν την Αθήνα», «Το μαγαζιά τις σας φταίνε και τα καίτε;», «Καίγοντας αυτοκίνητα πως ακριβώς αντιστέκεστε και σε ποιόν;»

Απόψεις πολλές. Απόψεις που αντιπροσωπεύουν τον μέσο έλληνα και όταν λέμε τον μέσο έλληνα εννοούμε αυτόν που για να ενημερωθεί περιμένει με αγωνία κάθε απόγευμα τους Χατζινικολάκηδες και τους Τράγκες. Άντε, σε μεγάλα επαναστατικά, τσακίρ κέφια, και κανένα Λαζόπουλο.

Ο καθένας βλέπει τα γεγονότα από την δικιά του μεριά, και στέκεται συνήθως ακριβώς εκεί που τον πονάει περισσότερο. Έτσι, ο φίλος Δημήτρης, που λατρεύει το αυτοκίνητό του, στέκεται στην καταστροφή πολλών τετράτροχων. Ο φίλος Κώστας συνιδιοκτήτης καφετέριας στο κέντρο μιλά αρκετά άκομψα για αυτά τα παλιόπαιδα που καίνε τα μαγαζιά. Τέλος η αγαπητή σε όλους μας Πέγκυ (όλοι μας έχουμε από μία) ενοχλείται που δεν μπορεί να χαρεί τις, καθιερωμένες, γιορτινές αγορές της στα καταστήματα της οδό Ερμού. Παρ’όλες τις ενστάσεις αυτές βέβαια αυτός ο μέσος έλληνας συμφωνεί με τις κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών. Δεν συμφωνεί με την μορφή τους.

Που κάνουν λάθος λοιπόν; ΠΟΥΘΕΝΑ, θα αναφωνήσει αυτή η μικρή φωνή της λογικής που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση πως ζούμε σε έναν τέλειο, αγγελικά πλασμένο, κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που ο Δημήτρης, ο Κώστας και η Πέγκυ που έχουν πλάσει τόσα χρόνια στο, ακαλλιέργητο , μυαλό τους. Σε αυτόν τον κόσμο που η εξέγερση, ο αγώνας και οι «μάχες» για ένα καλύτερο αύριο έχουν για αυτούς κάτι το ρομαντικό. Διαβάζουν τα του Πολυτεχνείου του 73’ και προσπαθούν με κάποιο τρόπο (με διαφορετικό τρόπο φυσικά ο καθένας) να τιμήσουν αυτά τα παιδιά που χάθηκαν «τόσο άδικα».

Ερχόμαστε λοιπόν στο δικό μας κόσμο. Που μόνο «αγγελικά πλασμένο» δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις. Έναν κόσμο που όλες οι πορείες, όλα τα συλλαλητήρια και όλες οι κινητοποιήσεις, των τελευταίων ημερών, συνοδεύονται από βία και τις καταστροφές που ανέφερα πιο πάνω. Αυτές βλέπουν και αφού με μπόλικη αφέλεια καταδικάζουν τα γεγονότα, στην συνέχεια αναπολούν τους «μαχητές» του παρελθόντος. Εδώ είναι και το λάθος τους.

Η εξέγερση ενός λαού δεν έχει τίποτα το ρομαντικό. Ένας αγώνας, ένας πόλεμος δεν έχει τίποτα το ρομαντικό. ΑΠΑΙΤΕΙΣ να πάρεις αυτό που αξίζεις. ΑΠΑΙΤΕΙΣ να πάρεις αυτό που θα ήταν υποχρεωμένοι να σου δώσουν. Όταν βλέπεις έναν μπάτσο να δολοφονει έναν Αλέξανδρο ξεσηκώνεσαι. Όταν βλέπεις ένα κράτος να «δολοφονεί» κάθε μέρα τον κάθε Αλέξανδρο εξαγριώνεσαι. Έξω, στις μέρες μας, ένας άτυπος πόλεμος που μαίνεται εδώ και πολλά χρόνια έγινε τυπικός. Τίποτα δεν θα μας χαριστεί και τίποτα δεν θα μας δωθεί από τους 300 νταβατζήδες «δωρεάν». Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε λοιπόν είναι να βγούμε ο καθένας μας στους δρόμους και να διαδηλώσουμε. Όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε μετά.

Ίσως και ΑΝ είμαστε τυχεροί, μετά από χρόνια, ο τότε μέσος έλληνας να αναπολεί τον «ρομαντικό» Δεκέμβρη του 2008. Θα είναι το καλύτερο δώρο για όλους μας.

ΥΓ.1: Τον έλληνα τον γράφω πάντα με μικρό. Δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Είναι απλά μια εκδήλωση της απογοήτευσης που νιώθω.

ΥΓ.2: Για τον μέσο έλληνα που έχει ΖΗΣΕΙ τα του 73’ θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.